Leather bags!

En nee...met deze Leather bag bedoel ik geen tas. Nog niet en hopelijk nooit. 

Je schrijft eigenlijk Leatherback (klinkt 't zelfde), het zijn Reuze Schildpadden die in zee leven. De grootste en zwaarste schildpadden ter wereld. We zijn naar Matapica geweest om Leatherbacks eieren te zien leggen. 

Een onvergetelijk avontuur, het begon zo:

's Morgens werden we met nog vier mensen opgehaald bij 't Vat, voor een autotocht naar het district Commewijne. Hier waren vroeger de plantages, nu verschijnen er steeds meer aardige huizen. We reden door tot we met de boot over moesten steken van Mariënburg naar de plantage "Johanna en Margaretha". Daar wachtte gids Dines op ons, om met bootjes naar zijn huis te varen.

Zijn moeder had bami met kip voor ons gemaakt, wat heerlijk smaakte na de autorit. Om een uur of 13 vertrokken we met zijn twee broers in drie smalle houten bootjes door het moeras naar het strand. Een tocht van anderhalf uur, ongeveer 20 km.

Ik heb twee dingen ontdekt:

- Je hebt luxe houten bootjes met een rugplank (zoals naar Anaula) en je hebt basic houten bootjes zonder rugplank. Met beide krijg je pijnlijke billen, maar die met rugplank zit echt comfortabeler. En die hadden we nu dus niet ;-)

- Het tweede is het moeras. Wat is dat een doolhof...Als je denkt dat je in het oerwoud kunt verdwalen dan ben je nog niet in het moeras geweest. Overal smalle doorgangen (of juist niet, dan loopt t dood), en de bootsmannen stuurden hier gewoon anderhalf uur doorheen alsof het een stad met straatborden was. 

Af en toe kwamen we vast te zitten, door de lage waterstand. Dan moesten we uit de boot om 'm verder te duwen. Even niet denken aan de honderden kaaimannen die in dit gebied leven. Volgens Dines zitten ze onder de bladeren en takken te wachten tot het water hoger wordt. Ze kunnen wel drie maanden zonder eten... Ik dacht stiekem dat ze wel gek zullen zijn om een passerend hapje te laten schieten, maar Dines kreeg gelijk. Niks gevoeld en gezien :-). 

De omgeving was afwisselend en prachtig. Van breed water met honderden lelies (Dines plukte er ondertussen drie en maakte hier een ketting van voor de meevarende dames) tot mangrove, riet en bos. 't Stinkt er wel, naar rotte eieren, en je kunt af en toe flink nat worden van het opspattende blubberwater (Noah was vooral de pineut).

Met een paar flink stijve billen konden we uiteindelijk het strand op. Daar wachtte ons kamp:

Een open ruimte met uitzicht op de oceaan. En dat is alles. Geen electra, geen stromend water, alleen het donderend geluid van de oceaan en een dak. Geen mobiel bereik, zelfs geen telefoonboom in de buurt. Helemaal basic, één met de omgeving. Het Robinson Crusoe-gevoel kwam boven.

En dat gevoel werd sterker toen we met de broer van Dines aan het einde van de middag langs het volledig verlaten strand liepen. Op zoek naar alles wat beweegt. En wat bewoog daar ...

Net uit het ei, twee schildpadjes zo groot als je handpalm. Die kleintjes wegen ongeveer 50 gram. Zo schattig en zo bijzonder :-))

We hebben ze naar het water begeleid (niet opgepakt natuurlijk) zodat de roofvogels niet bij ze konden komen. Volgens de gids komen ze over 30 jaar terug, precies naar deze plek, om zelf eieren te leggen. Als ze het de eerste tijd in het water overleven natuurlijk. 

Zeeschildpadden leggen zo'n 80-120 eieren per keer, en dat zo'n vijf keer in een seizoen. Het seizoen loopt van februari tot juli. Ongeveer 80% van de eieren is bevrucht, maar slechts 1 kleintje zal het redden. De rest wordt opgegeten of komt niet uit doordat de eieren te snel boven de grond komen (doordat de zee het strand weg spoelt). Met Sara, een meisje van 10 dat met haar vader op reis was, heb ik afgesproken dat zij over 30 jaar terug komt om te kijken of 'onze' schildpad terug is om eieren te leggen. 

Zo'n bijzondere ervaring, de trip kon al niet meer stuk.

In het kamp waren de hangmatten voor de nacht al opgehangen en kregen we een lekker avondmaal met nasi. Toen was het even relaxtijd, tot de avond.

Om half 10 vertrokken we voor de nachtwandeling op zoek naar zeeschildpadden. 

Gelukkig weet Dines veel van deze dieren. Zo mochten we geen zaklamp met wit licht gebruiken (en da's best lastig in het pikkedonker) en niet bij schildpadden komen die nog een plek zoeken om een gat te graven. Als je ze stoort, keren ze weer om. 

De eerste schildpadden die we zagen waren de groene zeeschildpadden, een van de twee soorten die hier aan land komen om eieren te leggen. Kilootje of 300... Een prachtig gezicht om ze het strand op te zien crawlen en gaten te zien graven.

Maar we waren eigenlijk op zoek naar de Leatherbacks, de reuze schildpadden die van mei tot juli hier aan land komen om eieren te leggen. Dines wees ons op de enorme sporen die vanaf de zee op het strand te zien waren, alsof er een quad heeft gereden. Hoe groter en dieper de sporen, hoe groter de kans dat het van een Leatherback is.

En toen zag Dines een Leatherback die klaar was met graven (een gat van een meter diep) en op het punt stond om eieren te gaan leggen. Daar mag je bij zijn, omdat ze dan in een soort trance komen. Voor ons een typisch gevalletje van 'at the right time and the right place' :-))

Het beest is zo'n twee meter lang/groot, formaatje Smart (auto). Of ruim 700 kg, zoals u wilt. Op de foto zie je vooral de linker kant van het grote beest, kop, deel van de rug en flipper (poot).

Met rood licht mag je bijschijnen (daar hebben ze geen last van) en dat deed Dines dan ook in de kuil, zodat we het eieren leggen ook goed konden volgen. Wat een bijzonder en prachtig gezicht, hoe die eieren stuk voor stuk in de kuil vallen. Ze gaan hierbij niet stuk, want het is geen eierschaal zoals bij een kip. Meer een pingpongbal, ook qua gevoel als je ze aanraakt. Deze hebben we natuurlijk niet aangeraakt, maar later wel, bij eieren die weggespoeld waren.

Na het eieren leggen duurt het ruim een uur voordat de Leather lady haar kuil heeft dichtgegooid en aangestampt. Ik heb al die tijd stilletjes vlak bij haar gezeten op nog geen 50 cm afstand en goed kunnen kijken en luisteren naar dit oer-beest. Alsof je een dinosaurus ziet en hoort snuiven, zo gaaf!

We hebben haar na de klus begeleid naar het water, wat ook weer een prachtig gezicht was. Zo moeizaam als ze op het strand crawlt, zo snel was ze weg in t water.

Helemaal voldaan en opgetogen gingen we om een uur of 1 weer terug naar het kamp. Onderweg kwamen we nog twee Leatherbacks tegen, die een plekje aan het zoeken waren. En nog diverse green turtles, het strand barstte er van.

Na een kort nachtje in de hangmat liepen we om 6.15 het strand al weer op om naar de sporen te kijken. De zee had inmiddels al een hoop zand meegenomen, waardoor diverse nesten bloot lagen en de eitjes weg spoelden...

Maar gelukkig zijn er weer nieuwe eitjes gelegd, die over een week of negen uit zullen komen.

Overal op het strand zie je deze sporen van de activiteiten vannacht. 

Hier is weer een nest gemaakt:

Na een lekker ontbijtje en het tellen van alle muggenbulten (niet van de nacht, we sliepen onder een klamboe, maar wel van de vroege ochtend toen we zonder Tropical Bush gingen lopen. Dines zei later dat de vroege ochtend juist de tijd is voor de muggen om actief te worden. Nou, dat hebben we geweten. Ik begrijp nu waar het spreekwoord 'Eigen schuld, dikke bult' vandaan komt) werd het kamp weer afgebroken. 

Ondertussen zagen we de meest mooie vogels voorbij komen, zoals de zeearend en rode ibissen. Een prachtig gezicht, we waren er allemaal stil van..

Nog meer vogels zagen we in het moeras, waar we rond 11 uur weer doorheen gingen. Spierwitte grote reigers, pikzwarte grote vogels en gekleurde fluitertjes, wat een weelde. Je vergeet gewoon dat het er stinkt (behalve Noah dan, die kreeg het stinkwater weer als een sproeier over zich heen :-)

Na de vaartocht en weer met houten billen werden we ontvangen door de moeder van Dines met roti's kousenband en kip. En dat ging helemaal op, de Robinson Crusoes hadden flinke trek ;-)

's Avonds hebben we ons avontuur in geuren en kleuren verteld aan Marin, Roxy, Patricia en André, met wie we uit eten waren. Zij hebben deze trip nog niet gedaan, maar zijn het wel van plan. En helemaal na ons verhaal en de foto's. 

Een unieke ervaring die we echt nooit meer zullen vergeten :-))