Een pot pinda's van 30 euro

De meeste mensen hebben het hier niet breed, maar gelachen wordt er overal. En veel. Komt vast door de zon, ik denk dat kou mensen gewoon sjagerijnig maakt.

De prijzen in de supermarkt werken hier in ieder geval niet op de lachspieren. 

Hemeltjelief, zelfs de basisdingen kosten soms meer dan in Nederland. Vol verbazing heb ik naar een pot pinda's van bijna 30 euro gekeken. De 'gewone' pinda's hè, niks exotisch of zo. 

Volgens de Surinamers komt dit allemaal omdat de regering wil stimuleren dat mensen thuis zelf hun producten verbouwen. Ik denk echter dat dit meer een gevolg is, de werkelijke reden is dat Suriname geen geld meer heeft. Ze moeten bijna alles importeren en dat gaat dus niet als je geen geld hebt. 

Je zal maar als alleenstaand vrouw met kinderen een uitkering hebben in Suriname: 375 SRD per maand (plm 100 euro). De kinderbijslag is net omhoog gegaan van 6 naar 60 SRD per maand (minder dan 10 euro). Lijkt een mooie verhoging, maar daarentegen zijn subsidies op bv kinderpotjes weer verdwenen, waardoor mensen uiteindelijk meer geld kwijt zijn.

Overigens ben je als je werkt soms niet beter af. Het minimum loon is 3 SRD, nog geen euro per uur. Voor een pak melk moet je hier drie uur werken. Even omrekenen: in dezelfde verhouding zou een pak melk met ons minimum loon zo'n 27 euro kosten...

Er is in Suriname leerplicht tot 12 jaar, maar thuis mag ook onderwezen worden. 10 % van de kinderen ziet een school nooit van de binnenkant, omdat hun broodtrommeltje niet gevuld kan worden. Dus krijgen zij 'thuis les', vaak van ouders die zelf niet of nauwelijks naar school zijn geweest. Een behoorlijke vicieuze cirkel. 

Zo'n reis werkt weer behoorlijk relativerend...

Wel gek dat je de hoge prijzen voor voedsel niet merkt als je uit eten gaat. Tenminste, als je niet op zoek bent naar Hollands voer. En waarom zou je, de Roti, saoto, bami, nasi, pom, saté, bakabana, ect, kost een habbekrats en is heerlijk. We geven steeds meer fooi, omdat we nu in de gaten hebben wat de inkoop kost ;-)

Overigens merk je aan het verkeer niet dat er armoede is. Iedereen die het kan betalen heeft een auto en de anderen rijden met een van de vele bussen. Fietsen staat gelijk aan een doodswens. Dus er staan altijd files in Paramaribo en het is er altijd druk. 

Die bussen zijn stuk voor stuk geweldig om te zien. Ze rijden altijd met deuren en ramen open, zakken soms door hun as, maar blijven rijden :-)

We gaan ons nu opmaken voor een vierdaagse trip het binnenland in. Morgenochtend vertrekken we om maandagmiddag weer terug te komen. Ik ben dus even offline en hoop maandagavond prachtige foto's te kunnen laten zien. Macrolens en monopod zitten al in de rugzak :-))

Unesco en winti

De historische binnenstad van Paramaribo staat op de Unesco-lijst voor werelderfgoed. Echter, in 2013 hebben ze gedreigd de stad van de lijst af te halen omdat er te veel karakteristieke houten huizen in vervallen staat zijn. Paramaribo kreeg 2 maanden de tijd om orde op zaken te stellen. Hahaha, vast geen Surinamers in dienst bij Unesco... no spang ;-)

Het klopt dat er veel huizen in vervallen staat zijn. En ik weet dat dit zonde, jammer en vreselijk is, maar stilletjes geniet ik er toch van. Juist deze huizen ademen een historische sfeer uit, je gelooft meteen in Winti...

Denk nou niet dat ze misschien dit huis aan het opknappen zijn. omdat er licht achter het doek schijnt. Het is slechts de weerkaatsing van m'n flits, bij schemerlicht komt het spookachtige beter uit ;-)

Maar gelukkig staan er naast (soms letterlijk) deze huizen ook exemplaren die prachtig bij gehouden zijn.

Op de Surinamerivier is het eigenlijk niet anders. Drijvende en gezonken boten liggen broederlijk naast elkaar...

Naast het fotograferen van al dit moois (je kunt hier de hele dag lol hebben van een camera) zijn we vanmiddag op bezoek geweest bij een liever dame en haar zus, in de straat waar we vijf jaar geleden logeerden. Wat leuk om weer terug te zijn en een update te krijgen over de buurt :-) 

Zo hebben we nu met eigen ogen gezien dat de buurman haar muurtje niet meer stuk kan rijden (er zitten stenen in plaats van wielen onder z'n auto) en dat de afwatering van de straat nu beter is waardoor 'ie bij een sibi busi niet meer een halve meter onder water staat. We hebben 5 jaar geleden ervaren dat het regenwater weliswaar warm is, maar dat je van warm water ook erg nat wordt ;-)

's Avonds hebben we gegeten bij de Waterkant. Dit is een soort boulevard met aan de ene kant koloniale houten huizen en aan de andere kant de Surinamerivier. Een ontmoetingsplek voor jong en oud, waar je voor een habbekrats kunt eten. Én op loopafstand van ons verblijf :-)

Nasi met kip en tayerblad, need we say more?

Happy birthday Patricia

Wat houd ik er toch van om in een omgeving te zijn die zo anders is dan thuis. Andere gewoonten en gebruiken, andere omgeving, ander weer, ander eten, ... 

De mensen praten hier weliswaar Nederlands, maar dat is dan ook de enige overeenkomst met ons kikkerlandje. Overigens vind Noah de Surinamers beter te verstaan dan de Brabantse mensen in het huisje naast ons. Van dat taaltje snapt ie echt niks, hij zat de eerste keer dat hij ze hoorde in z'n oren te poeren omdat ie dacht dat daar iets mis mee was ;-))

Neem nou bijvoorbeeld de taxi's. Als je een straat opgeeft: nooit van gehoord. We hebben al diverse keren ons verblijf (echt midden in Paramaribo) moeten verduidelijken aan de hand van de Fernandez autowinkel in de buurt. Maar toen we aan de taxi-chauffeur vertelden dat onze dochter stage loopt in het Diakonessenziekenhuis in Paramaribo, zei hij meteen: 'die ken ik'. Dat dan weer wel...

Efficiënt? Nooit van gehoord. Alles komt hier zoals het gaat. Het hoeft niet logisch te gaan binnen een bepaalde tijd, als het maar gebeurt. Echt heerlijk om je hieraan over te geven!

En de omgangsvormen zijn heel netjes. Ik heet hier 'mevrouw Nicolien'. Klinkt lief, ik luister dan ook meteen ;-)

Mevrouw Nicolien ging vanavond met haar mannen naar een feestje. Patricia was jarig, de meiden hadden een surprise-party voor haar georganiseerd in hun tuin. Mét een lifeband en heerlijk eten :-)

Patricia wist van niks. Haar moeder, die speciaal voor haar verjaardag een paar dagen naar Suriname was gekomen, had haar weggehouden van het studentenhuis tot 20.00 uur. Toen ze aankwamen was het echt een verrassing. Vanuit het donker sprongen we op met 'Surpríííse' terwijl de band begon te spelen.

Gewoon in de tuin, het weer is natuurlijk geen belemmering ;-)

🎼  Ik heb een tuintje in m'n hart

      maar alleen voor jou-ou-ou-ou 🎶

Als ze hier rum in een taart doen, dan zijn het niet een paar drupjes voor de smaak. 

Ik twijfelde zelfs even of Noah een hele punt moest nemen, jeetje zeg, de taart was er mee doordrenkt. Maar hij was heerlijk (en Noah had 'm als eerste op ;-))

Wat een heerlijk vrolijk feest, dit zullen we ons nog lang herinneren. Patricia heeft genoten, en wij ook :-))

Schaafijs met Markoeza

Een rustig dagje vandaag, we hebben lopend een stuk van Paramaribo verkend. Aan Koningsdag doen ze hier niet, de Surinamers werken gewoon en Marin dus ook.

Voor de kenners: we zitten op korte loopafstand van Krasnapolsky en dus....dichtbij het beste schaafijs 'in town'. 

Natuurlijk hebben we vandaag meteen een beker gekocht, met Markoeza-smaak.

Heerlijk in die warmte :-)

Hierna zijn we nog wat verder gelopen richting Waterkant. Veel oja's en herinneringen opgehaald.

Als vanzelfsprekend liepen we natuurlijk ook langs Steps, dé slipper-winkel van Suriname. Op iets anders loop je hier eigenlijk niet, dus je kunt er niet genoeg van hebben ;-)

Wat me weer op viel was het gedrag van de verkopers in de winkels. In t kort gezegd: het interesseert ze hier geen bal of je iets koopt. Liever niet, heb ik soms het idee... Ik moet zeggen: vergeleken met bv. Bali shopt dit een stuk rustiger. Niemand die je aan je shirt naar binnen trekt... In tegendeel dus ;-)

En als je dan wat koopt, staan er drie mensen iets te doen waar je niks van snapt. Met elkaar, je wordt hier echt niet in betrokken. Om uiteindelijk toch met de juiste aankoop de deur uit te gaan, dus er zit vast voor hen een logica in ;-)

Op de terugweg nog wat lectuur opgehaald in een boekenwinkel. Een snoepwinkel voor lezers en hobbyisten :-)

Weer thuisgekomen hebben we lekker gezwommen en gelezen. 

In een van de boeken viel me meteen iets op: 'k heb soms moeite met het herkennen van Surinaamse ingrediënten in een gerecht. Maar qua drank kunnen ze er ook wat van ;-)

Ik ben al ingrediënten aan het verzamelen om thuis authentiek Surinaams te kunnen koken. M'n buurvrouw in Alkmaar ga ik vragen om citroengras te verbouwen voor de echte saoto ;-)

'k Weet alleen niet of ik met zwart bier en verwarmde coke door de douane kom...

De recepten bewaar ik voor thuis, koken doe ik hier verder niet meer. Uit eten gaan is goedkoper dan boodschappen doen om zelf iets te maken. Straks gaan we met Marin nog naar Blauwgrond, de Javaanse wijk van Paramaribo, om lekker bij een Warung te eten. #goodlife

En o ja, het oefenen met de macrolens gaat ook lekker :-)

Saoto en kerrie-kip

Vanochtend konden we dan eindelijk Marin weer vasthouden. Veel ge-FaceTimed de afgelopen weken, maar elkaar weer echt zien is toch anders. En Roxy en Patricia natuurlijk ( je knuffel heb ik extra stevig doorgeven, Esther :-) Wat lijkt het kort geleden dat we ze uitzwaaiden op Schiphol!

De meiden hadden voor vandaag een kookworkshop geregeld bij Diego. Diego heeft een excursiebedrijf (naam even kwijt, maar wel een aanrader). Met z'n vijven (Agatha, moeder van Patricia is hier ook vier dagen) werden we in de ochtend opgehaald.

We reden eerst naar de markt in de Tourtonnelaan en omgeving, waar Surinamers iedere zondag verse producten en tweedehands spullen verkopen. Door de week hebben ze gewoon een baan en op zondag proberen ze wat bij te verdienen met hun zelf verbouwde of gevangen producten. Mét hun vogeltjes...

Zo was er ook een mannentafel, met mannenspullen. Rum en kruiden om de potentie te verhogen, aldus de verkoper. Nou, dan moet je niet met artsen rondlopen: 'rum verhoogt de potentie ècht niet' ;-)

Diego heeft ons cacao laten proeven. Van een verse vrucht sla je een helft af, het omhulsel van de pitten zuig je er af. Dat smaakt zoet-zuur en echt niet naar cacao. Heel bijzonder :-) De cacaosmaak komt pas later, als de pitten geroosterd en gemalen worden :-) 

Genoeg dieren ook op de markt. Die meteen voor je worden schoongemaakt.

Vandaag stond er geen krab op ons menu, maar saoto, kerrie-kip en bakabana met saté-saus.

Diego heeft op de markt alle ingrediënten gekocht en meteen ook veel over Surinaamse gewoonten en gebruiken verteld. Zo zal een verkoper je nooit pepers aanreiken. Je wijst aan welke je hebben wilt en je betaalt. Dan pak je de pepers zelf. Als iemand anders je pepers aanreikt betekent het zoiets als dat dit tot vechten leidt... 

Na al deze wijsheden nam hij ons mee naar zijn huis. Daar stond een kok al te wachten om ons te helpen bij de gerechten.

En toen....... gingen we in een 33-toeren versie verder. 'We gaan even wachten' (spreek de 'w' op z'n Surinaams uit) was meer regel dan uitzondering. 

En wassen (nog een regel, zelfde 'w'). Alles wordt gewassen. De kip wordt gewassen in water met azijn. Ook de eieren worden gewassen. Voor het koken, dus met schil en al. Natuurlijk?

We hebben de aanwijzingen van de kok gewoon opgevolgd, mét super-resultaat. Zelden zulke heerlijke saoto gegeten. Komt door alle liefde die we mee hebben gekookt, zei de kok. Ik denk dat het verse citroengras uit de tuin van de buren ook wel mee heeft gespeeld ;-)

Ook de kerrie-kip was heerlijk. De roti werd voor 't gemak even vervangen door tortilla's en dat ging wonderbaarlijk goed. Roti blijft heerlijk en bijzonder van smaak, maar tortilla's zijn wat lichter. 

En dan de bakabana met pindasaus! Wat een heerlijkheid. En niet moeilijk doen, gewoon het beslag bij de bananen gieten :-)

Alle stappen zijn opgeschreven en van alle stappen zijn foto's gemaakt, dus we zijn van plan om de gerechten in woord en beeld te delen met wie dat maar wil :-)

En voor de mensen die zich nu zorgen maken over de mannen: zij hebben een relaxed dagje gehad met wat zwemmen en rondlopen op zoek naar een supermarkt die op zondag open is (valt nog niet mee). En natuurlijk had ik doggybags mee ;-))

World, here we come!

Wat een relaxte start van de vakantie. Als je pas om 15.15 uur vliegt heb je zeeën van tijd. Eerst lekker uitslapen, gewoon ontbijten, toiletartikelen inpakken en de laatste dingetjes in huis doen...

Op Schiphol ging alles voorspoedig.  'k Zou niet weten wat we nog meer hadden moeten meenemen, maar de meneer van de incheckbalie vroeg met een verbaasde blik op onze drie halfvolle weekendtassen: is dat alles? Met z'n drieën 28 kg. We waren inderdaad wel in de minderheid. Mijn voorzichtige conclusie is dat de meeste reizigers voor een half jaar of langer op reis gaan ;-)

Altijd weer een discussiepunt: het eten in het vliegtuig op zo'n lange trip. Onze ervaringen met American airlines, KLM en Garuda waren nou niet bepaald positief. 

De kapper vroeg afgelopen week aan Noah met welke luchtvaartmaatschappij hij zou vliegen. Toen hij SLM hoorde zei hij: oooh, da's lekker eten swa!

En hij had gelijk, het was echt lekker! Pittige kip met rijst en knapperige groente. Goed op smaak en 't zag er ook goed uit :-)

Lekker eten maakt de reis wel aangenamer. En verzacht het feit dat alle audio- en video in het vliegtuig kapot is. Michel en Noah hadden uitgerekend dat ze na 4 films in Paramaribo zouden zijn #not. Lezen en dommelen...dommelen en lezen...

't Blijft een puntje dat ik na 5 uur m'n benen om m'n nek probeer te krijgen, omdat ik niet meer weet hoe ik zitten moet, maar al met al was het best te doen.

Nog een voordeel van 's middags vertrekken: je komt 's avonds aan. Dus geen zon op je kop als je het vliegtuig afdaalt (ja, met een trap). Scheelt veel zweet :-)

Suriname heeft ons meteen weer OJa-ervaringen gegeven. Als eerste het tempo van de douane, o ja: laat je haast vooral thuis...

En als tweede het idee dat ik op weg naar ons appartement in een straatrace was beland, o ja: ogen dicht en gáán met dat blik....

We love it :-)))

We gaan weer terug!

Dochter Marin loopt haar laatste co-schap in het Diakonessenziekenhuis in Suriname. Samen met twee collega-co-assistenten is ze 17 maart vertrokken, voor een periode van bijna 3 maanden. Een prachtige gelegenheid voor ons, ouders en broer(tje), om na vijf jaar nog een keer terug te gaan naar Suriname en haar te bezoeken.

Net als vijf jaar geleden zal ik weer een blog bij houden met onze belevenissen. De titel van de blog is 'Klop klop', naar een goed gebruik in Suriname. Er zijn daar geen deurbellen, maar wel vaak hekken voor een huis. Als je bij iemand naar binnen wil, roep je daarom 'Klop klop' :-)